ভাৰতীয় অভিনেত্ৰী ত্ৰিধা চৌধাৰীয়ে হিন্দী, বাংলা আৰু তেলেগু ছবিৰ লগতে বহু ৱেব ছিৰিজতো অভিনয় প্ৰতিভাৰে প্ৰভাৱ পেলাইছে। ২০১১ চনত মডেলিঙৰ জৰিয়তে নিজৰ কেৰিয়াৰ আৰম্ভ কৰিছিল আৰু তাৰ পিছত ‘আশ্ৰম’ আৰু ‘বণ্ডিছ বেণ্ডিটছ’ৰ দৰে ৱেব ছিৰিজত স্মৰণীয় ভূমিকা পালন কৰিছিল। এতিয়া ত্ৰিধাক তেওঁৰ নতুন ছবি ‘ছো লং ভেলী’ত আৰক্ষী বিষয়াৰ চৰিত্ৰত দেখা গৈছে। শেহতীয়াকৈ এই ছবিখন সন্দৰ্ভত ‘হিন্দুস্থান সমাচাৰ’ক সাক্ষাৎকাৰ দিছিল, য’ত তেওঁ কেৱল নিজৰ নতুন চৰিত্ৰৰ কথা কোৱাই নহয়, কেৰিয়াৰ যাত্ৰাৰ বিষয়েও মুকলিকৈ কয়। এই বিশেষ কথোপকথন কিছু মূল উদ্ধৃতি ইয়াতক দিয়া হৈছে...
প্ৰশ্ন - ছবিখনত আপোনাৰ চৰিত্ৰৰ বিষয়ে কওকচোন?
এইবাৰ মই মনালী থানাত পৰিদৰ্শক হিচাপে নিযুক্তি দিয়া ‘সুমান নেগী’ নামৰ এজন আৰক্ষী বিষয়াৰ চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিছো। ট্ৰেইলাৰটোত আপুনি নিশ্চয় দেখিছে যে তাই অতি স্পৰ্শকাতৰ আৰু প্ৰত্যাহ্বানমূলক মিছনত কাম কৰি আছে। এই চৰিত্ৰটোত এগৰাকী মহিলাৰ কাহিনী যি কেৱল দৃঢ় ইচ্ছাশক্তিৰে নহয়, সম্পূৰ্ণ আনুগত্যশীল আৰু নিজৰ কৰ্তব্যৰ প্ৰতি নিষ্ঠাবান। মই আশাবাদী যে এই চৰিত্ৰটোৰ সৈতে দৰ্শকে আৱেগিক সংযোগ অনুভৱ কৰিব আৰু ইয়াক সম্পূৰ্ণ হৃদয়েৰে গ্ৰহণ কৰিব।
প্ৰশ্ন- এই চৰিত্ৰটোৰ বাবে আপুনি কেনেধৰণৰ প্ৰস্তুতি চলাইছিল?
আৰক্ষী বিষয়াৰ চৰিত্ৰত সম্পূৰ্ণৰূপে সোমাবলৈ হ’লে খোজ কঢ়া, ইংগিত আৰু শৰীৰৰ ভাষাৰ প্ৰতি বিশেষ গুৰুত্ব দিব লাগে। যেতিয়া আপুনি চিত্ৰনাট্যখন গুৰুত্বসহকাৰে পঢ়ে আৰু বুজি পায়, তেতিয়া ক্ৰমান্বয়ে চৰিত্ৰটোৱে আপোনাৰ ভিতৰত নিজৰ স্থান দখল কৰে। এই ভূমিকাৰ বাবে মই মনালীৰ আৰক্ষী ব্যৱস্থাটো ভালদৰে জানিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো, এজন বিষয়াৰ কৰ্মশৈলী বুজি পাইছিলো আৰু তাৰ বাবে গৱেষণাৰ লগতে কৰ্মশালাতো অংশ লৈছিলো, যাতে চৰিত্ৰটোক বাস্তৱৰ ওচৰলৈ আনিব পাৰো।
প্ৰশ্ন- আপুনি কোনটো চৰিত্ৰত অভিনয় কৰিবলৈ বেছি ইচ্ছা কৰে?
আগতে মই ভাবিছিলোঁ যে কিছুমান বিশেষ ধৰণৰ ভূমিকা মোৰ বাবে নহয়, কিন্তু সময়ৰ লগে লগে দৃষ্টিভংগী সলনি হ’ল আৰু দৰ্শকৰ চিন্তাধাৰো সলনি হ’ল। আজিৰ দৰ্শকে এনে চৰিত্ৰৰ সৈতে সংযোগ স্থাপন কৰে যিবোৰ বাস্তৱ আৰু শক্তিশালী। মই এতিয়া এনে ভূমিকা বিচাৰিছো যিবোৰ শক্তিশালী নহয়, আৱেগিক প্ৰভাৱো এৰি দিয়ে। মোৰ বাবে চৰিত্ৰ এটাৰ গভীৰতা আৰু প্ৰভাৱ কেৱল শ্ব’ বা গ্লেমাৰাছ হোৱাতকৈ বহু বেছি গুৰুত্বপূৰ্ণ।
প্ৰশ্ন- অভিনয় কেনেকৈ আৰম্ভ কৰিলে?
পঢ়া-শুনাৰ সময়ত অভিনয়ৰ জগতখনত প্ৰথম খোজ দিয়াৰ সুযোগ পাইছিলোঁ, যেতিয়া হঠাতে মোৰ এটা চৰিত্ৰৰ প্ৰস্তাৱ আহিছিল। সেই সময়ত মই কলেজত মঞ্চত নাটক কৰিছিলোঁ আৰু অভিনয় মোৰ বাবে মাথোঁ এটা চখ আছিল। কিন্তু লাহে লাহে যেতিয়া প্ৰতিটো চৰিত্ৰত অভিনয় কৰাৰ অভিজ্ঞতা গভীৰ হ’বলৈ ধৰিলে, তেতিয়া মই বুজিলোঁ যে মই এই শিল্পৰ প্ৰতি প্ৰকৃত প্ৰেমত পৰিছো। মঞ্চৰ পোহৰ, সংলাপৰ অনুৰণন আৰু চৰিত্ৰৰ ৰূপত নিজকে গঢ় দিয়াৰ প্ৰক্ৰিয়াই মোক গভীৰভাৱে চুই গ’ল। এই আবেগ ইমানেই প্ৰবল হৈ পৰিল যে মই অভিনয়ক মোৰ কেৰিয়াৰ হিচাপে গঢ়ি তুলিলোঁ। এই গোটেই যাত্ৰাটো এটা সুন্দৰ কাকতলীয়া কাণ্ডৰ দৰে আৰম্ভ হৈছিল, যিয়ে মোৰ জীৱনৰ দিশ সলনি কৰি দিলে।
প্ৰশ্ন- এই উদ্যোগটোত এতিয়ালৈকে নিজকে কেনেকৈ বজাই ৰাখিছে?
মই বিশ্বাস কৰোঁ যে চলচ্চিত্ৰ আৰু মনোৰঞ্জন জগতত দীৰ্ঘদিন জীয়াই থাকিবলৈ আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ’ল অবিৰতভাৱে শিকি থকাটো। এইখন এনে এখন ক্ষেত্ৰ য’ত প্ৰতিদিনে কিবা নহয় কিবা এটা নতুন, প্ৰতিটো প্ৰজেক্টে এটা নতুন অভিজ্ঞতা কঢ়িয়াই আনে। মানুহে কি ভাবিব সেইটো ভাবি সহায় বিচাৰিবলৈ মই কেতিয়াও কুণ্ঠাবোধ কৰা নাছিলো, কাৰণ মই বিশ্বাস কৰোঁ যে শিকিবলৈ বয়স বা মৰ্যাদা নাই। মোৰ কেৰিয়াৰৰ আৰম্ভণিৰ পৰা এতিয়ালৈকে বহু প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হৈ আহিছো, কিন্তু প্ৰতিটো প্ৰত্যাহ্বানেই মোক কিবা নহয় কিবা এটা শিকাইছে, সেয়া পেছাদাৰী পৰ্যায়তেই হওক বা ব্যক্তিগতভাৱে হওক। মই প্ৰতিদিনে নিজকে আগৰ তুলনাত ভাল কৰিবলৈ চেষ্টা কৰো, কাৰণ মই বিশ্বাস কৰোঁ যে এজন শিল্পী হিচাপে বৃদ্ধিৰ কোনো চূড়ান্ত সীমা নাই।
প্ৰশ্ন- মহিলা অভিনেতাই এতিয়া একচন ৰ’ল পাইছেনে?
নিশ্চয় ! আজিৰ যুগত মহিলা অভিনেতাৰ বাবে একচন ৰ’লৰ দুৱাৰ মুকলি হৈছে। দৰ্শকৰ মানসিকতাও সলনি হৈছে, এতিয়া তেওঁলোকে কেৱল ষ্টাৰডম বা বক্স অফিচৰ ফিগাৰৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ নকৰে, বৰঞ্চ এনে চৰিত্ৰৰ শলাগ লয় যিবোৰ বাস্তৱ যেন লাগে আৰু যাৰ সৈতে তেওঁলোকে সম্পৰ্ক স্থাপন কৰিব পাৰে। মহিলাসকল এতিয়া কেৱল সহায়ক ভূমিকাত সীমাবদ্ধ হৈ থকা নাই, কিন্তু তেওঁলোকে আগভাগ লৈ শক্তিশালী আৰু আকৰ্ষণীয় একচন ভূমিকা পালন কৰিছে।
প্ৰশ্ন- ছবিখনৰ পৰিচালক বিক্ৰম আৰু সহ-অভিনেত্ৰী আকাংক্ষাৰ সৈতে কাম কৰাৰ অভিজ্ঞতা কেনেকুৱা আছিল?
এই অভিজ্ঞতা সঁচাকৈয়ে বহুত ভাল আৰু শিক্ষণীয় আছিল। আমাৰ পৰিচালকে আৰম্ভণিৰে পৰা এটা কথাত গুৰুত্ব দিছিল যে অন-স্ক্ৰীণ আৰু অফ-স্ক্ৰীণ জগতখন পৃথকে ৰাখিব লাগে, যাতে আমি আমাৰ চৰিত্ৰবোৰৰ মাজত সম্পূৰ্ণৰূপে নিজকে বিলীন কৰি তাৰ সত্যতা অনুভৱ কৰিব পাৰো। এই চিন্তাধাৰাই আমাৰ অভিনয়ক বহুত বেছি স্বাভাৱিক আৰু আকৰ্ষণীয় কৰি তুলিছিল। গোটেই দলটোৱে কাম কৰাৰ ধৰণটো অত্যন্ত পেছাদাৰী আছিল, আৰু চেটৰ পৰিৱেশটোৱে ইমানেই সহায় কৰিছিল যে প্ৰতিদিনে এনে লাগিছিল যেন আমি কেৱল অভিনয় কৰা নহয়, অভিনয়ৰ কলাটোক জীয়াই আছো।
প্ৰশ্ন- আপুনি আপোনাৰ কেৰিয়াৰত কিছু সীমা নিৰ্ধাৰণ কৰিছেনে?
হয়, নিজৰ বাবে কিছুমান স্পষ্ট সীমা নিৰ্ধাৰণ কৰিছো। যেনেকৈ ছলমান খানে নিজৰ কেৰিয়াৰত ব্যক্তিগত কিছু নিয়ম গ্ৰহণ কৰিছে, ঠিক তেনেদৰে মইও সিদ্ধান্ত লৈছো যে যদিহে কোনো দৃশ্যৰ চিত্ৰনাট্যত সঁচাকৈয়ে প্ৰয়োজন নহয় তেন্তে চুমা বা অন্তৰংগ দৃশ্য কৰাৰ পৰা বিৰত থাকিম। 'আশ্ৰম'ৰ দৰে ৱেব চিৰিজে মোক এক বিশেষ পৰিচয় দিছে, যিটো মই অতি শ্ৰদ্ধা আৰু দায়িত্বৰে আগুৱাই নিব বিচাৰো। মই মোৰ চৰিত্ৰবোৰ চিন্তাশীলভাৱে বাছি ল’বলৈ চেষ্টা কৰোঁ, যাতে মোৰ ভাবমূর্তি আৰু মোৰ সংবেদনশীলতা দুয়োটা সুষমভাৱে ওলাই আহিব পাৰে।
প্ৰশ্ন- যুৱক-যুৱতীসকলক কি বাৰ্তা দিব বিচাৰে?
আজিৰ যুৱক-যুৱতীসকলক ক'ব বিচাৰিছো যে যদি আপুনি সঁচাকৈয়ে সিদ্ধান্ত লৈছে যে আপুনি অভিনয় বা চলচ্চিত্ৰ জগতত কেৰিয়াৰ গঢ়িব বিচাৰে, তেন্তে প্ৰথমতে নিজৰ লক্ষ্যৰ প্ৰতি সম্পূৰ্ণ আনুগত্য আৰু সততা ৰাখক। এইটো এটা ক্ষেত্ৰ য’ত সফলতা এদিনতে নহয়। কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰি থাকিব লাগিব, প্ৰতিদিনে নিজকে উন্নত কৰি থাকিব লাগিব। নিজকে আনৰ লগত তুলনা কৰাৰ পৰিৱৰ্তে নিজৰ যাত্ৰাত মনোনিৱেশ কৰক, নিজৰ দক্ষতাক নিখুঁত কৰক আৰু প্ৰতিটো অভিজ্ঞতাৰ পৰা কিবা নহয় কিবা এটা শিকিবলৈ চেষ্টা কৰক। থিয়েটাৰ হওক, কৰ্মশালা হওক বা সৰু সৰু অডিচন হওক, প্ৰতিটো সুযোগ আপোনাৰ বৃদ্ধিৰ অংশ হ’ব পাৰে। আৰু আটাইতকৈ গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হ’ল ধৈৰ্য্য। এই উদ্যোগটোৱে আপোনাক বহুবাৰ হতাশ কৰিব, কিন্তু আপুনি যদি সপোনৰ প্ৰতি সঁচা আৰু অটল হৈ থাকে তেন্তে এদিন নিশ্চিতভাৱে দুৱাৰখন খোল খাব। বিশ্বাস ৰাখক আৰু আগবাঢ়ি যাওক।
हिन्दुस्थान समाचार / মনোজ কুমাৰ শইকীয়া
